Ονομάζομαι Κορνήλιος ΙΙ του Ίγκαλιντ. Ανέλαβα την βασιλεία εν έτει 158 μετά εξαλείψεως, βασίλεψα 29 χρόνια και με διαδέχθηκε ο μοναχογιός μου, ο Φραγκίσκος, αφού του παρέδωσα τον θρόνο. Ευτυχώς, οι θεοί με ευλόγησαν και κατάφερα να κρατήσω την ειρήνη και να είμαι δίκαιος προς τον λαό μου.
Ως μέρος της εκπαίδευσής μου, στον εικοστό χρόνο της ζωής μου, ο πατέρας μου με έστειλε σε ταξίδι, να γνωρίσω τα Έξι Βασίλεια και όχι μόνο. Αρχικά διαμαρτυρήθηκα, μη θέλοντας να στερηθώ τις πολυτέλειες του Ξύλινου Παλατιού και τις κοπέλες της Ερνόβης, που στην τρυφερή μου αυτή ηλικία τόσο με αγαπούσαν. Πλέον όμως δεν περνάει ούτε μια μέρα που δεν νιώθω ευγνώμων για αυτή την μοναδική ευκαιρία που μου δώθηκε.
Ξεκίνησα να γράφω αυτόν τον τόμο εν έτει 194 ΜΕ, ένατη μέρα του δέκατου τρίτου μήνα, ύστερα από συμβουλή του γιού μου, ο οποίος με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν θέλω να πάρω τις ιστορίες απο τα ταξίδια μου και την γνώση για τον κόσμο μαζί μου στον τάφο μου.
Πριν μιλήσω για τα μέρη που επισκέφθηκα, πιστεύω πως αξίζει να μιλήσω για τον Πόλεμο που σχημάτισε την παρούσα τάξη πραγμάτων.
Όλα ξεκίνησαν οταν ο νεαρός Καίσαρας Γουστάβος βρέθηκε νεκρός στην κρεβατοκάμαρα του. Ανύπαντρος και χωρίς απογόνους, ο θάνατος του άφησε την Κοινοπολιτεία των Οκτώ Πριγκιπάτων χωρίς διάδοχο. Το κένο εξουσίας αυτο αποδείχθηκε μοιραίο για την Κοινοπολιτεία. Με το κάθε πριγκηπάτο να έχει διαφορετική άποψη για το ποιός έχει το δικαίωμα στον Θρόνο, ξέσπασε μια αιματηρή εσωτερική διαμάχη διάρκειας επτά χρόνων στην οποία δόθηκε τέλος όταν η Αυτοκρατόρια της Νονεσίας εκμεταλλευόμενη τον εμφύλιο πόλεμο, εισέβαλλε παραβιάζοντας την μακροχρόνια συνθήκη ειρήνης ανάμεσα σε αυτήν και την υπο διάλυση Κοινοπολιτεία.
Ως ήταν αναμενόμενο, ο Νονεσιανός στρατός συνάντησε ελάχιστη αντίσταση και σύντομα κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της. Όμως η αυτοκρατορία δεν είχε υπολογίσει τις συνέπειες της επιθετικής επεκτασής της. Με την πτώση των Οκτώ Πριγκηπάτων, θα συνόρευαν με τα Ελφικά κράτη, τα οποία την έβλεπαν ως απειλή στην ύπαρξη τους. Έτσι τα Ελφ για πρώτη φορά παραμέλησαν τις διαφορές τους, συμμάχησαν με τους νάνους και κύρηξαν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο ενάντια στην Αυτοκρατορία. Ο πόλεμος αυτός γρήγορα βρήκε αδιέξοδο, με καμία απο τις δύο πλευρες ικανή να πραγματοποιήσει κάποιο καθοριστικό χτύπημα ενάντια στην άλλη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το Τάγμα του εν ζωή Αγίου Ιφίτου, ένα σύμπλεγμα μοναστηρίων στα νησιά βόρεια της Κοινοπολιτείας, ως ένα από τα τελευταία εν ειρήνη μέρη, συγκέντρωσε μεγάλη πολιτική και οικονομική δύναμη. Αν και είχε πρόθεση να κρατήσει την ουδετερότητα του, το τάγμα ήταν αυτό που θα έβαζε τέλος στην παγκόσμια σύγκρουση. Όταν ένας κληρικός απο τήν Νονεσιανή προτεύουσα λιποτάκτησε προς το τάγμα ισχυριζόμενος οτι η Αυτοκρατορία έχει σκοπό να καλέσει και να χρησιμοποιήσει δαίμονες ως όπλα, αναγκάστηκε να παρέμβει. Έδωσε στον εαυτό του το όνομα-τίτλο της Εκκλησιαρχείας και Συνέταξε την Ιερά Εξέταση, έναν στρατό απο χρήστες μαγείας με σκοπό να επιθεωρήσουν άμα όντως η Νονεσιανή Αυτοκρατόρια είναι ένοχη αυτού του απόστροφου αμαρτήματος. Λίγα είναι γνωστά για το τι έγινε αφού οι Ιεροεξεταστές πάτησαν στο Νονεσιανό χώμα, καθώς ποτέ δεν γύρισαν. Μέρες μετα την άφιξη τους, ενα κύμα φωτιάς και θανάτου μετέτρεψε την Αυτοκρατορική στερεά σε άγονη, νεκρή γη. Έτσι ο Πόλεμος τελείωσε χωρίς νικητές. Τα πριγκίπάτα είχαν διαλυθεί και η Νονεσία είχε εξαλειφθεί. Χωρίς κοινο εχθρό, τα Ελφ και οι νάνοι επέστρεψαν στις αντίστοιχες εσωτερικές τους διαμάχες. Οι στρατηγοί και οι γαλαζοαίματοι που είχαν απομείνει στην ανθρώπινη πλευρά δίχασαν την γη των οκτώ πριγκηπάτων μεταξύ τους και ίδρυσαν τα Έξι Βασίλεια.
Από την παιδική μου ηλικία, ο πατέρας μου με έβαζε να βλέπω καθε φορά που παρουσιάζοταν κάποιος ξένος στο παλάτι. Λίγοι όμως μου έκαναν περισσότερη εντύπωση απο τους απεσταλμένους του Χάργκελιντ. Αρχικά τους περνούσα για στρατιώτες. Έρχονταν πάντα ντυμένοι σχετικά απλά, μα με κομμάτια πανοπλίας στην φορεσιά τους. Πάντα με ξίφος στη μέση τους, μα όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Ο μάγος της αυλής μου είπε πως έτσι είναι η παράδοση τους, μα ακόμα και τώρα μου φαίνεται περίεργο.
Όταν λοιπόν το ταξίδι μου με έφερε στο Χάργκελιντ, πρώτη στάση μου ήταν η Καστόβη, η πρωτεύουσα αυτού του σιδηρού βασιλείου. Γιγάντια τείχη απο μαύρη πέτρα πού στέκουν εδώ και αιώνες, μέσα στα οποία οι πάντες ήταν οπλισμένοι, και στο κέντρο τους το Παλιό Φρούριο. Αρχαίο. Τεράστιο. Μεγαλεπίβολο, προϊόν μιας άλλης εποχής, μα διακοσμημένο λιτά, όπως και οι κατοικοί του. Οταν συνάντησα την βασιλική οικογένεια, μέχρι και η πριγκίπισσα φορούσε ατσάλι. Δείπνησα με τον βασιλιά. «Βγάλ' τα χρυσαφικά σου και φόρα το σπαθί σου, θα σε περάσουν για παλιάτσο.» μου έιπε.
Η επόμενη μου στάση ήταν ένας οικισμός στις όχθες του ποταμού Γκαλριάλ, μα αυτό που με ενδιέφερε ήταν στην απέναντι πλευρά. Το Αιματοβαμμένο Δάσος. Δεν είχα ξαναδεί τίποτα σαν αυτό στη ζωή μου. Τεράστια δέντρα που κινούνται. Τα φύλλα τους ήταν μαύρα και ο κορμός τους άσπρος. Για τρία ή τέσσερα απογέυματα τα παρατηρούσα. Σέρνονται με τις ρίζες τους σαν φίδια. Μια φορά, τα είδα να παλεύουν μεταξύ τους σαν ζώα. Δυό δέντρα τυλίχτηκαν μεταξύ τους. Αργότερα άκουσα το ένα να σπάει. Μαζί μου έβλεπαν μερικοί στρατιώτες, οι οποίοι μου μίλησαν για τους άλλους κατοίκους του δάσους.
«Ευτυχώς, τα δέντρα δεν μπορούν να περάσουν το ποτάμι. Τα Ορκ που ζουν ανάμεσα τους όμως μπορούνε, και μερικές φορές προσπαθούνε. Γι'αυτό είμαστε εμείς εδώ.» Μου εξήγησαν. Ούτε αυτοί ήξεραν και πολλά για το δάσος, και απολύτως τίποτα για το τι μπορει να υπάρχει πέρα απο αυτό. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να μάθουν, μα ποτέ κανείς δεν γύρισε.
Το Έηλχερ είναι το μικρότερο, μα ίσως το πλουσιότερο απο τα έξι βασίλεια.
Κατα την βασιλεία του πατέρα μου, οι τοπικές συντεχνείες απέκτησαν μεγάλη πολιτική εξουσία οταν ο Μάηστερ της συντεχνείας των εμπόρων έγινε Δούκας της Δονόσεας, της πρωτεύουσας του βασιλείου. Αμέσως, ζήτησε προνόμια για τα μέλη της συντεχνείας, μα και ένα τεράστιο χρηματικό ποσό απο τον θρόνο (το οποίο περιέργως έλαβε) για να επεκτείνει το λιμάνι. Σύντομα, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν αρκετά μεγάλο εμπορικό στόλο, με τον οποίο σχεδόν μονοπολούν το εμπόριο με τα Χάφλινγκ και τους Γνώμους που ζούν στο Ύμχελλφορντ, στην θάλασσα του βορρά.
Πρέπει να σημειώσω πως αν και ανέφερα πως η Δονόσεα είναι η πρωτεύουσα, επισήμως, αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, ο θρόνος του Έηλχερ βρίσκεται στο Έηλσταντ, παρ'ότι η Δονόσεα έχει διπλάσιο πληθυσμό. Πολλοί λένε μέχρι και ότι η εξουσία του βασιλιά είναι συμβολική. Βέβαια, δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Τέτοια πράγματα σπανίως είναι απλά.
Η επόμενη στάση στο ταξίδι μου ήταν η Ονδονία. Όμως με την Νονεσία στον ορίζοντα, η περιέργεια μου με κατέβαλλε και κατέληξα να προσθέσω αλλη μια στάση στο πρόγραμμα. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν δωροδόκησα έναν καραβοκύρη, και το επόμενο πρωί είχαμε φτάσει.
Στην ανατολή του ηλίου κατέβηκα απο το καράβι. Κοίταξα γύρω μου, και αν και δεν είδα οτιδήποτε ασυνήθιστο, αισθανόμουνα οτι κάποιος ή κάτι με παρακολουθεί. Θυμάμαι τους συνοδούς μου. Φαίνοταν και αυτοί ανήσυχοι. Παρ'όλα αυτά, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Ακολουθώντας το φώς του ηλίου, απομακρυνθήκαμε απο την ακτή.
Με το πέρασμα της ώρας, η ζέστη έγινε ανυπόφορη. Όσο πιο βαθιά στην έρημο πηγαίναμε, η άμμος φαίνοταν όλο και πιο γκρί, σαν στάχτη. Παρ'ότι είμαι πλήρως ανίκανος στην μαγεία, μπορούσα να αισθανθώ τα ίχνη της στη καταραμμένη αυτή γή. Βρήκαμε έναν εγκατελλελειμένο οικισμό και αποφασίσαμε να σταματήσουμε εκεί μέχρι την ανατολή.
Ψάχνωντας στα ερείπια, ο μάγος που με συνόδευε βρήκε ενα στέμμα. Για κάποιο λόγο το φόρεσα. Με το που το έκανα αυτό, είδα ενα όραμα. Έναν πυρωμένο ουρανό, ουρλιαχτά και αίμα. Ένα παλάτι να καλύπτεται από στάχτη που έπεφτε σαν χιόνι.
Μερικά λεπτά αργότερα, ένας απο τους μισθοφόρους μου με ενημέρωσε πως βλέπει μια φιγούρα στον ορίζοντα. Την αφήσαμε να πλησιάσει, μέχρι που διακρίναμε τι είναι. Ένας καβαλάρης χωρίς κεφάλι. Ή μάλλον είχε κεφάλι, μα το κουβαλούσε με το αριστερό του χέρι. Τρέξαμε. Αντί να κοιμηθούμε εκείνη τη νύχτα, γυρίσαμε οσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στην ακτή.
Όσο για τους ίδιους τους Νονεσιανούς, με σώμα ανθρώπινο την φιδίσια ουρά τους αντί για πόδια, πλέον χωρίς πατρίδα, στέκουν ως ζωντανή υπενθύμηση του πολέμου.
Οι μόνοι Νονεσιανοί που επέζησαν την εξάλειψη ήταν αυτοί που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν έξω απο την Νονεσία. Καθώς ελάχιστοι απο τους εισβολείς στην Κοινοπολιτεία ήταν γυναίκες, τα επόμενα χρόνια, ο πληθυσμός τους μειώθηκε ακόμα περισσότερο. Ακόμα και σήμερα, σπάνια θα δει κανείς Νονεσιάνο, εκτός αν ξέρει που να τους βρει. Η ερπετίσια ανατομία τους τους καθιστά εξαίσιους πολεμιστές, και αν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να έχουν τίποτα να κάνουν με τους απογόνους του Νονεσιανού στρατού, οι ουρές τους δεν είναι σπάνια οψη ανάμεσα σε μισθοφόρους.
Οι περισσότεροι απο αυτούς ζούνε ξεχωριστά απο τις υπόλοιπες φυλές, σε χωριά που έχτισαν στην γή των ανθρώπων μετά τον πόλεμο, ελπίζοντας ότι μια μέρα, η Νονεσία δεν θα είναι πια έρημος.
Το Έκτο Βασίλειο. Η Γη των Ημίαιμων. Με πρωτεύουσα την Οβελέα, Το Αριήλχερ είναι εξ'ολοκλήρου προϊόν του Μεγάλου Πολέμου.
Αφού τα Οκτώ Πριγκιπάτα παραδώθηκαν και ο Έλφικος στρατός στάλθηκε για να παρέμβει, για πρώτη φορά ανθρώπινοι και ελφικοί πληθυσμοί συζούσαν. Αποτέλεσμα αυτής της συμβίωσης ήταν αρκετοί μικτοί απόγωνοι. Και οι δύο φυλές πάντα αντιμετώπιζαν τα ημι-Έλφ με δυσπιστία, μα ποτέ μεχρι τότε δεν υπήρχαν αρκετά για να γεμίσουν μια πόλη. Έτσι λοιπόν σχηματίστηκε το βασίλειο που συνωρεύει με την γη των Ελφ.
Όταν εγώ το επισκέπτηκα, το Αριήλχερ έμοιαζε με ενα περίεργο αμάγαλμα τρόπων ζωής. Είδα την μία φυλή να προσκυνεί τους θεούς της Άλλης, είδα μέχρι και μερικούς Νάνους να ζουν ανάμεσα σε ανθρώπους. Τα Ελφ, όντας Ελφ, περιφρωνούν την ιδέα του να ζεί ένας «πρωτότοκος» σαν άνθρωπος, αλλα πολλα μέλη των κατώτερων καστών περνούν τα σύνορα ψάχνωντας μια καλύτερη ζωη.
Η Παλαιά Πρωτεύουσα είναι μια πόλη κράτος σκαλισμένη πάνω σε ένα δασώδες βουνό στο κέντρο των έξι βασιλείων. Είναι το αρχαιότερο μέρος στα Έξι Βασίλεια, και από πολιτική και θρησκευτική άποψη το σημαντικότερο, αν και η ιστορία του δεν είναι πλήρως γνωστή.
Πρίν την διάλυση της Κοινοπολιτείας ήταν γνωστή ως Κέρανσταντ, Πρώτο των Πριγκηπάτων και Θρόνος του Καίσαρα. Μεσα στα πανάρχαια σμιλευμένα τείχη της βρισκόταν το κέντρο της διοίκησης και της διπλωματίας της Κοινοπολιτείας. Ακόμα και τότε όμως, κανείς δεν ήξερε ποιοι ή πότε την έχτισαν. Οι ιεροί τόμοι της Κοινής Πίστης την χρήζουν ιερό μέρος και ισχυρίζονται πως την έχτισε ο ίδιος ο Πρώτος Θνητός, ώστε από τα ύψη της να επιτηρεί τα παιδιά του.
Γι'αυτό και πλέον είναι ακυβέρνητη και επισήμως ακατοίκητη. Αν και οι απόψεις διίστανται για το αν η ιστορία της δημιουργίας της είναι παραβολή ή κυριολεξία, κανείς δεν διαφωνεί ότι υπονοεί πως όποιος βασιλεύει στο Κέρανσταντ βασιλεύει όπου πατάνε άνθρωποι. Μετά την εξάλειψη της Νονεσίας, όταν υπεγράφη η συνθήκη που επισημοποίησε τα Έξι Βασίλεια, συμφωνήθηκε πως τα βασίλεια θα θεωρούνται "Ανεξάρτητα και Ισότιμα". Ως εκ τουτου, κανείς δεν δικαιούται να διεκδικήσει την γη της Παλαιάς Πρωτεύουσας. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως το έτος 148 ΜΕ, η απαγορευμένη περιοχή μίκρυνε, καθώς μετά απο αρκετή διαπραγμάτευση συμφωνήθηκε η κατάτμηση μέρους της.
Λέγεται πως μέχρι και το ίδιο το παλάτι πλέον έχει καταληφθεί από την φύση, και πως η όλη περιοχή είναι πλέον επικίνδυνη. Όσοι πηγαίνουν εκεί, τυπικά για προσκύνημα, πηγαίνουν με συνοδεία οπλισμένη. Οι πιο "αξιοσημείωτοι" προσκυνητές συχνά φέρνουν μαζί τους και Ιεροεξεταστές. Τι ακριβώς κάνει το Κέρανσταντ τόσο επικίνδυνο δεν γνωρίζω. Υποθέτω πως υπάρχουν ληστές, η ίσως και αρκουβάγιες, μα δεν μπορώ να μάθω απο πρώτο χέρι, καθώς δεν νοείται να πατήσω πόδι εκεί, όντας γαλαζοαίματος.
Οι Ελφοκρατούμενες περιοχες είναι προσβάσιμες μονο στους «πρωτότοκους», όπως αυτοαποκαλούνται. Δεν κατάφερα να μάθω πολλα πράγματα για την ζωή εκεί, και ο,τι έμαθα το έμαθα στο Αριήλχερ.
Τα Έλφ δεν μαζεύονται σε πόλεις. Οι οικισμοί τον Έλφ είναι χτισμένοι σε δάση, και τα σπίτια τους σπανίως είναι στο έδαφος. Προτιμούν να κατοικούν πάνω σε δέντρα, τα οποία μεγαλώνουν με χρήση μαγείας. Οργανώνουν την κοινωνία τους σε κάστες και δεν είναι σπάνιο ο γιός να κληρονομεί την δουλειά του πατέρα. Επίσης, καθώς δεν υπάρχει κάποια κεντρική διοίκηση, οι εσωτερικές διαμάχες είναι καθημερινό συμβάν.
Στα βουνά της γής των Έλφ θα συναντήσει κανείς τους Νάνους. Για αυτούς ξέρω ακόμα λιγότερα. Γνωρίζω ότι η γλώσσα τους βασίζεται σε αυτή των Έλφ όπως και η Θρησκεία τους και οτι ζούν σε πόλεις, σε αντίθεση με τα Έλφ.
Το μεγαλύτερο νησί της Θάλασσας του Βορρά ονομάζεται Ύμχελλφορντ. Σε αυτή τη ψυχρή και σκληρή γη, τα Χάφλινγκ και οι Γνώμοι ζούνε μαζί, κυρίως στη νοτιότερη ακτή του νησιού.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα εκεί είναι τα σπίτια τους. Ξύλινα, μεγάλα, συχνά πολυώροφα και χωρίς εσωτερικούς τοίχους, με συνήθως πάνω από δέκα άτομα υπό την ίδια στέγη. Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ζούνε ως χειρώνακτες ή τεχνίτες. Τυπικά, ξεκινάν να μαθαίνουν την τέχνη του πατέρα τους ή της μητέρας τους από αρκετά μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα να γίνονται εξαίρετοι μάστορες. Μάλιστα οι πιο ικανοί ζούνε σαν αριστοκράτες, καθώς τα κομψοτεχνήματα τους αξίζουν μια περιουσία στα Ανθρώπινα Βασίλεια. Όμως υπάρχει μια τέχνη που περιφρονούν. Η μαγεία.
Παρότι πολλά τεχνουργήματα από το Ύμχελλφόρντ παρουσιάζουν ίχνη μαγείας, σπανίως ένας τεχνίτης του Ύμχελλφορντ θα το παραδεχτεί. Βλέπουν την μαγεία ως κάτι αναξιόπιστο, κάτι που αν ξέρει κάποιος την δουλειά του δεν χρειάζεται. Προσωπικά, υποψιάζομαι ότι δεν μπορούν να δεχτούν κάτι που οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατακτήσουν όσο και να δουλέψουν.
Ιστορικά, το Ύμχελλφορντ είχε πάντα στενές σχέσεις με την Εκκλησιαρχεία. Στον μεγάλο πόλεμο, δέχτηκαν εισβολή απο την Νονεσία, μα απέκρουσαν τον στόλο τους χάρη στην τεχνολογική τους υπεροχή. Θερμές σχέσεις έχουν επίσης με το Έηλχερ, του οποίου οι έμποροι είναι οι κύριοι εξαγωγείς των λεπτοτεχνημάτων τους.
Σε αιώνες ξεχασμένους ζούσε ένας φιλόδοξος μισθοφόρος, υπό τον έλεγχο του ολόκληρη λεγεώνα. Μια μέρα, σε ένα όραμα αντίκρισε τον Ισεγίλ.
«Με τα τάγματα σου θα πλεύσεις προς τον βορρά. Θα βρεις γη οπού Δράκοντας κυριαρχεί θνητούς και θα τον πατάξεις.»
«Πολλοί εκ των ανδρών μου θα πεθάνουν, και η νίκη είναι αβέβαιη»
Έτσι ο θνητός αρνήθηκε το πρόσταγμα, και μεγάλο κακό βρήκε την στρατιά του. Η ατυχία έφερε την πείνα, η πείνα την προδοσία, και η προδοσία αφύπνισε κάθε λογής ξεχασμένη έχθρα. Στο τέλος, ο ένας εκ τους είκοσι απέμεινε.
Για μια χούφτα χρυσό επάνδρωσαν ένα φρούριο, μα ο εχθρός ήταν μυημένος στις σκοτεινές τέχνες και με την αποτρόπαια μαγεία του υποδούλωνε τους πεσόντες.
Κανείς δεν επέζησε, μα όταν ο άρχων των νεκρών ήταν να προσθέσει αυτόν τον θνητό στην ορδή του, αντί για απέθαντος σηκώθηκε άνθρωπος, και με μία κίνηση του σπαθιού του οι νεκροί επέστρεψαν στη γη.
Μάζεψε ακόλουθους ισχυρούς και πόρεψε προς τον βορρά. Προκάλεσε τον δράκοντα και με θεία δύναμη έβαλε τέλος στην βασιλεία του.
Τον ονόμασαν Ίφιτο, και την γη αυτή ιερή.
Γνωστή παλιά ως το τάγμα του εν ζωή Αγίου Ιφίτου, η Εκκλησιαρχεία είναι ένα περίεργο μέρος.
Στο κέντρο της βρίσκεται μια σειρά απο μοναστήρια και αντι για κάποιο βασιλιά, ηγούνται απο το Υψηλό Συμβούλιο. Αυτό αποτελείται από τον Μάγιστρο των Μοναχών, τον Μάγιστρο των Κοσμικών Ζητημάτων, τον Μάγιστρο του Δικαίου και τον Αρχιεροεξαταστή.
Παρ'ότι δεν είχα ανακοινώσει σε κανέναν την επίσκεψή μου, ένας μοναχός με περίμενε στο λιμάνι και υπήρχε έτοιμο πρόγραμμα για την ξενάγηση μου, κατά την οποία ζούσα σαν μοναχός.
Ένα μεγάλο μέρος της μοναστικής ζωής είναι το πρόγραμμα. Τα πάντα γίνονται σε πρόγραμμα. Η θέση του ηλίου λέει πότε ξυπνάς, πότε τρώς, ποτε προσεύχεσαι, πότε δουλεύεις και πότε εκπαιδεύεσαι σωματικά. Βέβαια αυτή η εκπαίδευση θυμίζει περισσότερο βάρβαρη τελετή. Μαζεύονται στα προαύλια των ναών τους, ακονισμένα όπλα στα χέρια τους και μονομαχούν ενώ δύο ή τρείς καλόγεροι με κάποιο χάρισμα στην μαγεία περιμένουν να περιθάλψουν τα θανάσιμα χτυπήματα που συχνά μαρτυρούνται. Πως να φοβάται τον θάνατο κάποιος που κάθε μέρα τον κοιταέι στα μάτια; Όλοι τρώνε σε κοινούς χώρους, η ησυχία ενθαρρύνεται και η φυλή και ο οίκος φαίνεται να μην παίζουν κανέναν ρόλο εκεί μέσα. Μέχρι και Ελφ και Νονεσιανοί είναι ευπρόσδεκτοι, εφόσον εχουν δεχτεί την κοινή πίστη.
Στην γη της Εκκλησιαρχείας υπάρχει επίσης Ο Μέγας Ναός της Νίμ, ο κεντρικός ναός της Κοινής Πίστης και η Ακαδημία του Δίκαιου Τάγματος.
Η Ακαδημία του Δίκαιου Τάγματος είναι το αρχηγείο και η σχολή της Ιεράς Εξέτασης. Δέν μου επέτρεψαν να την δω απο κοντά, μα μου εξήγησαν πως αν κάποιος πιστός επιδείξει μαγικές ικανότητες στην παιδική του ηλικία, του δίνεται η επιλογή να ενταχτεί στην Ιερά Εξέταση. Εκεί θα μαθητεύσει στη μαγεία, στα όπλα και στην πίστη με σκοπό να γίνει, σύμφωνα με τον ξεναγό μου, «Η ασπίδα των θνητών ενάντια στο σκότος.»
Πέρα από την γη της Εκκλησιαρχείας και το Ύμχελλφορντ, κείτονται αρκετά μικρά νησιά, παγερά και σχεδόν εξ ολοκλήρου ακατοίκητα, έκτος αν μετράν τα γκόμπλιν ως κάτοικοι. Μικρά, πράσινα, δίποδα όντα, άτριχα και με νοημοσύνη ανάμεσα σε αυτήν των ζώων και των ανθρώπων. Συνήθως είναι εχθρικά σε οτιδήποτε δεν είναι σαν αυτά, αλλά πολλοί ισχυρίζονται οτι τα έχουν δεί καβάλα σε λύκους
Μερικά απο αυτά τα νησιά ήταν Νονεσιανές αποικίες, οι οποίες παραμελήθηκαν ή εγκαταλείφθηκαν κατα τον πόλεμο λόγω της αμελητέας στρατηγικής τους σημασίας. Πλέον αυτές οι αποικίες δεν είναι παρα ερείπια, συνήθως σε κακή κατάσταση, λόγω των προαναφερόμενων γκόμπλιν, αλλά αυτο δεν σταματάει τους διάφορους τυχοδιώκτες απο το να πηγαίνουν, και μερικές φόρες να επιστρέφουν με θησαυρό στα χέρια τους.
Σε έναν κόσμο καταραμένο, όπου το μόνο γνωστό ήταν η πείνα, ένας υπερίσχυσε. Όλο και μεγαλύτερα θηρία κυνήγησε, μέχρι που τίποτα δεν μπορούσε να τον χορτάσει. Έτσι γνώρισε την απόγνωση, και αυτή η απόγνωση τον οδήγησε σε έναν κόσμο πέρα απο τον δικό του.
Εκεί αντίκρισε πέντε διπρόσωπους θεούς. Τα ονόματα τους ήταν Νιμ, Βαεμέλ, Αζαχιέλ, Ισεγίλ και Λασυίλ.
«Τι ζητάς;» ρώτησαν.
«Τα πάντα.» απάντησε το κτήνος.
«Το κάθε δώρο μας φέρει και μία κατάρα.»
«Ας είναι.»
Πρώτη μίλησε η Νιμ: «Από το σώμα σου, άλλοι σαν εσένα θα γεννηθούν, αλλά η ύπαρξή σου θα είναι εφήμερη.»
Έπειτα ο Βαεμέλ: «Τα χέρια σου θα σχηματίσουν τον κόσμο, μα το να καταστρέφεις θα σου είναι ευκολότερο.»
Έπειτα ο Αζαχιέλ: «Οι μοίρες των άλλων θα κρέμονται απο εσένα, αλλά και η δική σου από αυτούς.»
Έπειτα ο Ισεγίλ: «Θα γνωρίσεις την ειρήνη, μα κανενός οι εχρθοί δεν θα είναι σαν τους δικούς σου.»
Τελευταίος ο Λασυίλ: «Το μάτι του μυαλού σου θα βλέπει τα πάντα, μα άμα τυφλωθείς, δεν θα το ξέρεις.»
Του προσέφεραν έναν νέο κόσμο, και ήταν ο πρώτος των θνητών.
Ανάμεσα στους ανθρώπους, τα Χάφλινγκ και τους Γνώμους, η Κοινή Πίστη είναι η επικρατέστερη θρησκεία. Ο πυρήνας της πίστης της είναι οι πέντε διπρόσωποι θεοί. Οι πιστοί αποδίδουν λατρεία και στους πέντε, αλλά ο καθένας επιλέγει να επικεντρώνει την πίστη του σε έναν. Ωντας διπρόσωποι, οι θεοί αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετα στοιχεία, καθώς το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Ο πιστός, στην λατρεία του ζητά την ευλογία του ενός και το έλεος του αλλου προσώπου του κάθε θεού. Στο πεδίο μάχης πράττει στους συμμάχους του στο όνομα ενός προσώπου και στους εχθρούς του στο όνομα του άλλου. Οι θεοί ειναι οι εξής:
Τυπικά, οσοι ασπάζονται την Νιμ τείνουν να ζούν την ζωή τους ως γεωργοί και θεραπευτές. Ο Βαεμέλ έχει για ακολούθους του κυρίως τεχνίτες. Ο Αζαχιέλ έχει απήχηση σε λίγα άτομα, σημαντικότερα εκ των οποίων οι Ιεροεξεταστές, που πράττουν στο όνομα του. Ο Ισεγίλ είναι θεός όσων ζούν ως στρατιώτες και μισθοφόροι, και τελευταία, μάγοι και ακαδημαϊκοί ασπάζονται τον Λασυίλ.
Σύμφωνα με την Κοινή Πίστη, οι θεοί, για να παρέμβουν παίρνουν θνητή σάρκα και περπατούν ανάμεσα μας. Άτομα τα οποία θεωρούνται ενσαρκώσεις των θεών ονομάζονται Εν ζωή Άγιοι και τους αποδίδεται αρκετή λατρεία. Ο πιό γνωστός απο αυτούς είναι ο Ίφιτος, Δρακοκτόνος και ιδρυτής της Εκκλησιαρχείας.
Περνώντας έναν Έλφικο βωμό στο Αριήλχερ, ο ξεναγός μου άρχισε να εξηγεί. «Στα Έλφικα, η πιο κοινή λέξη για την οικογένεια περιλαμβάνει και τους προγόνους. Τα Ελφ φοβούνται τους νεκρούς πιο πολύ απ'τους ζωντανούς. Όταν κάποιος "επιστρέφει στους προγόνους του", καίνε το πτώμα του μαζί με τα πιο πολύτιμα αγαθά του (το να τα έπαιρνε κάποιος άλλος θα τον εξόργιζε) και κρατάνε τις στάχτες στον οικογενειακό βωμό. Εκεί κάθε μέρα προσφέρουν ένα κομμάτι φαΐ, και αφήνουν τα ζώα να τους το πάνε.»
«Και άμα μια μέρα ξεχαστούν;»
«Τότε το κυνήγι θα είναι άκαρπο και η φωτιά δεν θ'ανάβει.»
Τα έλφ πιστεύουν οτι αφού η ψυχή χωρίσει με το σώμα, διατηρείται μέσω της μνήμης των ζωντανών. Άμα ξεχαστεί, κινδυνεύει να σβήσει για πάντα, και αυτό επιφέρει την οργή του. Κάθε καταστροφή αποδίδεται σε κάποιο οργισμένο φάντασμα, και η καλή τύχη είναι το ευχαριστώ των νεκρών. Μα όλα τα πνεύματα δεν είναι ίσα. Η κάθε φυλή ισχυρίζεται καταγωγή απο κάποιον μεγάλο ήρωα, τον οποίο και προσκυνούν σαν θεό. Τέτοιοι θεοί υπάρχουν αμέτρητοι. Αν όλοι αυτοί όντως είχαν ζήσει κάποτε, αμφιβάλλω, αλλά δεν εξέφρασα τις ενστάσεις μου στον ξεναγό μου, ή οποιοδήποτε άλλο Ελφ.
Στον νότο, μακριά από την Εκκλησιαρχεία, μερικοί στρέφονται στον πρώτο θνητό, πατέρα όλων και προστάτη των κυνηγών (CN). Ο κλήρος της κοινής πίστης τους θεωρεί αιρετικούς και βάρβαρους, μα αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Αν μη τι άλλο, το βλέπουν σαν κάτι καλό. Βλέπουν τον πολιτισμό σαν κάτι έκφυλο, κάτι που αποδυναμώνει το σώμα και την ψυχή. Ως εκ τούτου, η λατρεία τους έχει ως σκοπό να κρατήσουν την φωτιά της ζωής δυνατή μέσα τους. Οι πιό αφοσιωμένοι οργανώνουν συναντήσεις σε δάση απόμακρα, τρώνε φυτά που θολώνουν το μυαλό και κυνηγούν άγρια ζώα σαν αγέλες λύκων, πολλές φορές ξυπόλυτοι και άοπλοι.
Επισήμως οι ιεροεξεταστές τους ανέχονται. Ισχυρίζονται ότι έχουν αρκετά καλές σχέσεις με τα Έλφ, τα οποία σέβονται αρκετά. Ο μάγος της αυλής μου επιμένει να αναφέρω ότι πολλοί θεωρούν πως η θρησκεία τους είναι μια μίξη της κοινής και της Ελφικής πίστης.
Το σύγχρονο ημερολόγιο καθιερώθηκε απο την Εκκλησιαρχεία μετά τον πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου, η Εκκλησιαρχεία ανακύρηξε πώς η πρώτη μέρα της επόμενης άνοιξης θα είναι η έναρξη της Μετά Εξαλείψεως εποχής και όρισε πώς αντί για τέσσερις διαιρέσεις των τεσσάρων εποχών, πλέον οι μήνες θα είναι δεκαοκτώ, Θα διαρκούν είκοσι μέρες (δηλαδή όσο ο κύκλος της Ίριδας) και θα ξεκινάνε με κάθε πανσέληνο της Ίριδας. Με αυτή τη διακύρηξη καθιερώθηκε και η πενθήμερη εβδομάδα, που πλέον θεωρούμε δεδομένη. Πολλοί κληρικοί ισχυρίζονται πως η τέλεια περιοδικότητα και διαιρεσιμότητα του έτους είναι απόδειξη της σοφίας των Θεών. Βέβαια, δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω.